Biesiada z Mistrzami to regionalny konkurs dla młodzieży organizowany przez stowarzyszenie Egida – Przyjaciele Muzeum w Lanckoronie we współpracy z Gminnym Ośrodkiem Kultury w Lanckoronie. Celem konkursu jest zainspirowanie młodych ludzi twórczością i dokonaniami Patronów Roku 2023: Wisławy Szymborskiej, Aleksandra Fredry, Jana Matejki, Włodzimierza Przerwy – Tetmajera, Jerzego Nowosielskiego, Mikołaja Kopernika i Edmunda Strzeleckiego.
15.12. 2023 roku odbyła się uroczysta gala, podczas której laureaci konkursu zaprezentowali swoje dokonania a także wręczono nagrody i wyróżnienia. Na scenie zobaczyć mogliśmy wybrane scenki dramatyczne z dzieł Aleksandra Fredry, taniec inspirowany wierszami Szymborskiej, recytację utworów poetki. Nagrodzeni w kategorii plastycznej prezentowali swoje obrazy, które powstały pod wpływem dzieł wybranego patrona roku.
Niezmiernie miło jest nam ogłosić, że w gronie laureatów znalazły się również nasze uczennice. Zofia Dziadkowiec z klasy 1LA oraz Maja Spytkowska z 2LA otrzymały nagrody w kategorii plastycznej, natomiast Patrycja Listwan z klasy 2 LA zdobyła wyróżnienie w kategorii literackiej. Dziewczętom serdecznie gratulujemy!
Agnieszka Kołek
Maja Spytkowska – „Samotny kot”
Maja Spytkowska – „Dłonie układu słonecznego” 
Zofia Dziadkowiec – „Stopień człowieczeństwa”
Zofia Dziadkowiec – „Niewiadoma”
Patrycja Listwan:
Nostalgia
Życie niczym cienka nitka
niby długa, ale krucha.
Jeden ruch – i już jej nie ma.
Połamana leży w strzępkach.
Tak i życie – też przeminie,
też je łatwo można stracić.
Każdy moment już wspomnieniem,
chwila – przeszła. Już historią.
To uczucie – to już było.
Nie doświadczysz go na nowo.
Żaden gest i żadne słowo
chodź powtórzyć się też może,
nie to samo w nim odczujesz.
Nic nie będzie takie samo
żaden szept, żadne uczucie.
Nie poczujesz już w tym samym
tego co już było wczoraj.
Choć życie krótkie,
nie przejmuj się czasem.
Czas i tak mija, a kiedy żyjesz prawdziwie,
ta ostatnia chwila nie będzie tą najgorszą,
tylko zamieni się w jedno ze wspomnień.
Druga strona medalu
Lepiej świat oglądać, niż słuchać jego jęków.
Czy uśmiech na twarzy oznacza radość?
Bezpowrotnie zgubiłeś dawnego siebie.
Z zewnątrz jak model – w środku niczym trup.
Zimny, czeka aż ktoś ukoi jego cierpienie,
aż ktoś inny przejmie jego miejsce.
Czeka, aż ktoś wyszczerzy się za niego.
aż ktoś okaże się zwyczajnie szczery,
chociaż ty będąc w tym miejscu,
w którym od lat tkwisz uporczywie,
wątpisz w to, że świat nie ukaże go,
za bycie po prostu szczęśliwym.
Pomimo to, jest nutka nadziei
która zapewnia twe martwe, zniszczone serce
i zaciekle wierzy w to,
że szczerość i prawda przezwycięży zło
i sprawi, że ludzie wokół będą bezpieczni,
z dala od szumu podłego kłamstwa.
Ty wiesz, że uśmiech ma wielu zwolenników.
Wiesz, że jest ważny, aby zjednać sobie ludzi.
Jest dużo lepszy, niż łzy słone,
bardziej pożądany niż szczere uczucia.
W natłoku zdarzeń, przez zdezorientowanie,
zamieniasz rozpacz na banan na twarzy,
by tylko dalej wszyscy myśleli,
że ich świat oparty jest na prawdziwych uczuciach,
a nie obłudnych kłamstwach,
w których ty szczerość dostrzeżesz dopiero
po ucieczce od wszystkich reflektorów.
